آسیب‌پذیری پایگاه‌های نظامی آمریکا در برابر پهپادها؛ چرا دفاع در برابر پهپادها اینقدر سخت است؟

حمله هواپیماهای بدون سرنشین به پایگاه های نظامی ایالات متحده یک چالش مهم امنیتی است. چرا با وجود فناوری های پیشرفته ، دفاع در برابر هواپیماهای بدون سرنشین بسیار دشوار به نظر می رسد؟

پهپادها امروزه شامل طیف گسترده ای از مدل های تفریحی به هواپیماهای بدون سرنشین نیروی هوایی پیچیده است. این سلاح ها می توانند اپراتور را نسبتاً ایمن نگه دارند ، در حالی که آنها این امکان را دارند که در یک بسته کوچکتر و نامشهود تر تأثیر ویران کننده ای وارد کنند. البته با ظهور چنین سلاح های جدید ، یک سؤال دفاعی لازم در مورد نحوه کشف و مقابله با آنها نیز وجود دارد. پایگاه های نظامی ، مانند پایگاه های ایالات متحده ، مراکز مهم تجهیزات ، سلاح ها ، کارمندان و موارد دیگر هستند تا بتوانند اهداف اصلی باشند. با این حال ، وقتی صحبت از کشف هواپیماهای بدون سرنشین می شود ، این سنگرهای پیچیده هنوز راه طولانی برای دفاع از تهدید جدید دارند.

ارتش آمریکا به خودی خود از گروه های بی شماری از هواپیماهای بدون سرنشین استفاده می کند. برخی از آنها مدل های کوچکتر و کوتاه برای شناسایی هستند ، در حالی که برخی دیگر ، مانند MQ-9 Reaper (MQ-9 Reaper) به دلیل قدرت آتش خود شناخته شده اند (این مدل از مهمات مانند مهمات حمله مستقیم GBU-38 استفاده می کند). اگر یک هواپیمای بدون سرنشین به یک پایه نزدیک شود ، مشکل واقعی در تعیین نوع همان کاری است که انجام می دهد و مسیر دقیق.

چرا دفاع در برابر هواپیماهای بدون سرنشین اینقدر سخت است؟

“تلاش های تاریخی ارتش آمریکا برای شناسایی و ردیابی تهدیدات هوا علیه سرزمین اصلی روی موشک های بالستیک و بمب افکن ها متمرکز شده است ؛ این بدان معناست که سنسورها و الگوریتم های پردازش داده های رادار برای تهدیدهای سیستم های هوایی بدون سرنشین تنظیم نمی شوند.” این بدان معنا نیست که پایه های ایالات متحده به هیچ وجه نمی توانند هواپیماهای بدون سرنشین را شناسایی کنند ، اما چالش های مرتبط با این کار شدید است.

یکی دیگر از عوامل پیچیده ، تعداد زیادی از پایگاه های نظامی ایالات متحده در سراسر جهان است. دیوید وین ، استادیار دانشگاه آمریکا ، در مجله پولیتیکو می نویسد: “ایالات متحده هنوز نزدیک به ۵ پایگاه نظامی در بیش از ۵ کشور و مناطق خارجی دارد – از” آمریکایی های کوچک “گرفته تا امکانات رادار کوچک.” شما انتظار ندارید که پایگاه داده ها دارای همان دفاع یا دسترسی به همان منابع باشند ، بنابراین کاملاً منطقی است که برخی از آنها برای مقابله با هواپیماهای بدون سرنشین مجهز نیستند. با این حال ، اقدامات دفاعی قوی برای استفاده از آنها در دسترس است.

فن آوری های ضد Drone موجود

به عنوان مثال ، پایه مشترک McGuire-Dix-Lakehurst (پایه مشترک McGuire-Dix-Lakehurst) در ماه ژانویه هواپیمای بدون سرنشین را معرفی کرد. این دستگاه را می توان توسط پرسنل حمل کرد یا در یک نقش ثابت پیکربندی شد و می تواند فرکانس های رادیویی را مختل یا دستکاری کند. همچنین می توان آن را برای تشخیص آنها تنظیم کرد ، بنابراین می تواند به طور بالقوه از نزدیک شدن به یک هواپیمای بدون سرنشین هشدار دهد. این سیستم چند منظوره و انواع مختلف آن می تواند GPS (GPS) و سایر ابزارهای ناوبری پهپاد را مختل کند ، اتصال آن را به کنترلر قطع کرده و آن را از جایی که می آیند برگردانند. حتی می تواند یک هواپیمای بدون سرنشین را سرنگون کند.

سایر راه حل های خلاقانه ، مانند تورها (یا توسط دستگاه های زمینی یا هواپیماهای بدون سرنشین دوستانه) برای گرفتن هواپیماهای بدون سرنشین سرکش استفاده شده است. اما این رویکرد دارای مضرات عملی است. در عین حال ، دفاعی معمولی تر ، مانند سیستم های رادار ، در تمایز بین هواپیماهای بدون سرنشین (و انواع مختلف آنها) و پرندگان محدود است. به طور کلی ، این یک مسئله چند منظوره است که هیچ راه حل واحدی ندارد.

عواقب آسیب پذیری پایگاههای نظامی در برابر هواپیماهای بدون سرنشین

در سال ۴ ، پایگاه هوایی لانگلی ویرجینیا در فضای هوایی خود با تعدادی هواپیمای بدون سرنشین روبرو شد. این حادثه برجسته چندین سؤال اساسی را مطرح کرد. مانند نحوه فرار از سیستم های نظارتی و هدف آنها چیست. در تاریخ ۷ آوریل ، جلسه کمیته نظارت و اصلاحات دولت در مورد این موضوع بحث کرد و یکی از نتیجه گیری ها این بود که این پایگاه ها به طور کلی آسیب پذیر هستند. ویلیام تیمونز به نقل از مجله نیروهای هوایی و فضایی گفت: “تعدد هواپیماهای بدون سرنشین گزارش شده در سالهای اخیر در طول پایگاه ها ، تلاش هماهنگ دشمنان ما برای جمع آوری اطلاعات ارزشمند و نظارت بر تجهیزات نظامی ما را نشان می دهد.” پهپاد در فضای هوایی غیرمجاز ، حتی اگر فقط برای مدت کوتاهی باشد ، می تواند آسیب زیادی به آسیب های انفجاری احتمالی وارد کند. حتی اگر کاملاً غیر مسلح باشد ، اطلاعاتی که می تواند جمع آوری کند ممکن است عواقب عظیمی داشته باشد.

در میدان نبرد ، هواپیماهای بدون سرنشین را می توان با دستگاه هایی مانند خون آشام مقابله کرد. یک موضع بسیار جذاب تر برای تجهیزات موشکی اطلاعات ، نظارت و شناسایی تجهیزات موشک پالت شده ماژولار آگنوستیک ISR. برخی از بانکهای اطلاعاتی مجهز به سیستم های رادار پیچیده هستند و اوکراین با استفاده از یک سیستم سنسورهای صوتی برای شناسایی هواپیماهای بدون سرنشین ورودی روسیه موفق بوده است. اما مشکل این است که هواپیماهای بدون سرنشین سنتی یا قابل پیش بینی نیستند. همانطور که دیوید پین ، مدیر واحد نوآوری دفاعی ، به نقل از مجله Air & Space Force گفت: “هدف قرار دادن هواپیماهای بدون سرنشین سخت است ، ضربه زدن به آنها دشوار است ، و … هر نوع شلیک که به سمت آن انجام می دهید ، نمی خواهید چیزی را پشت سر بگذارید.”